کلام آخر

بسم الله الرحمن الرحیم

نوشتن رو همیشه دوست داشتم، نوشتن یک راهی بود برای تخلیه

برای خروج محتویات ، برای بیرون ریختن فضولات مغزی و فکری

آرامش داشت برام. هه! کلمه ( آرامش ) بدم اومد ازش. یادم باشه اگه روزی نوشتم

هیچ موقع از این کلمه استفاده نکنم :)

برای کسی مثل من که همدم نداشتم تنها بودم و هستم مفید بود. دوستای

خوبی پیدا کردم. یادم باشه هیچکس هیچکس هیچکس راست نمیگه و البته

به فکر من نیست. قرار بود بدون سانسور بنویسم اینجارو. تا جایی که 

تونستم تلاش کردم همینطور باشه.برای همین هم 

آدرسش رو به هیچکس از دوستانم ندادم. میخواستم راحت باشم. 

اما با این حال، گاهی خودسانسوری داشتم. نمیشه تمام دلت رو بریزی بیرون

گاهی بعضی حرفا فقط مال دله.حتی برای نوشتن هم نیست. شاید نشه

با کسی تقسیمش کرد.تمام تلاشم بود اینجا خودم باشم. خودِ خودم.. 

بدون سانسور بدون رمز. و فکر میکنم مطلب رمز داری ننوشتم.

نمیدونم چقدر موفق بودم و به هدفم رسیدم!؟

اما دیگه هر چه که بود تمام شد.

اینجا پایان نوشتن هامه.

پایان برون ریز

دیگه هیچوقت نخواهم نوشت .

روزگارتون به کام ملت ایران :)