۱۴۹ ام

از لابه لای این آشفته های شلوغ شهر

از میان این تاریکی ها

از قلب این ترس ها

 میان این بازی های کثیف

این بی قراری ها و تنها بودن و تن ها شدن ها

چرا پیدایم نمیکنی؟

بِکِش بیرون

روح ساده و زلال بر باد رفته ام را

و سیل این اشک ها را بخوابان

اندوه من، درد توست

غصه ی گرفتار شدن آدم ها در تراکم ظلمات

تو شاید شبیه منی

یا من درون توام

یا خودِ تو ، در پسِ سلول های بدنم خفته ای

تاب دیدن سخت میگذرد.